شعر

خدایا کفر نمی گویم پریشانم ، چه میخواهی تو از جانم .مرا بی ‌آنکه خود خواهم اسیر زندگی ‌کردی. خداوندا! اگر روزی ‌ز عرش خود به زیر آیی لباس فقر پوشی غرورت را برای ‌تکه نانی ‌به زیر پای‌ نامردان بیاندازی‌ و شب آهسته و خسته تهی‌ دست و زبان بسته به سوی ‌خانه باز آیی زمین و آسمان را کفر می‌گویی نمی‌گویی؟! خداوندا! اگر در روز گرما خیز تابستان تنت بر سایه‌ی ‌دیوار بگشایی لبت بر کاسه‌ی‌ مسی‌ قیر اندود بگذاری و قدری آن طرف‌تر عمارت‌های ‌مرمرین بینی‌ و اعصابت برای‌ سکه‌ای‌ این‌سو و آن‌سو در روان باشد زمین و آسمان را کفر می‌گویی نمی‌گویی؟! خداوندا! اگر روزی‌ بشر گردی‌ ز حال بندگانت با خبر گردی‌ پشیمان می‌شوی‌ از قصه خلقت، از این بودن، از اینبدعت. خداوندا تو مسئولی. خداوندا تو می‌دانی‌ که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است، چه رنجی ‌می‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است.

اولین روز دبستان بازگرد
 کودکی ها شاد و خندان باز گرد

 باز گرد ای خاطرات کودکی
 بر سوار اسب های چوبکی

 خاطرات کودکی زیباترند
 یادگاران کهن مانا ترند

 درسهای سال اول ساده بود
 آب را بابا به سارا داده بود

 درس پند آموز روباه و خروس
 روبه مکار و دزد و چاپلوس

 روز مهمانی کوکب خانم است
 سفره پر از بوی نان گندم است 

کاکلی گنجشککی باهوش بود
 فیل نادانی برایش موش بود

 با وجود سوز و سرمای شدید
 ریز علی پیراهن از تن می درید 

تا درون نیمکت جا می شدیم
 ما پر ازتصمیم کبری می شدیم

 پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
 یک تراش سرخ لاکی داشتیم 

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت

گرمی دستانمان از آه بود
 برگ دفتر ها به رنگ کاه بود 

 مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی با پا روی برگ

 همکلاسیهای من یادم کنید
 باز هم در کوچه فریادم کنید 

همکلاسیهای درد و رنج و کار
 بچه های جامه های وصله دار

 بچه های دکه سیگار سرد
 کودکان کوچک اما مرد مرد 

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
 جمع بودن بود و تفریقی نبود

کاش می شد  باز کوچک ميشديم 
 لا اقل یک روز کودک می شدیم 

یاد آن آموزگار ساده پوش
 یاد آن گچها که بودش روی دوش

 ای معلم نام و هم یادت به خیر
 یاد درس آب و بابایت به خیر

 ای دبستانی ترین احساس من
 بازگرد این مشقها را خط بزن